Γράφω σήμερα πιο πολύ για όσους έχουν μείνει όπως και εγώ στην Αθήνα. Ξέρουμε όλοι μας ότι οι πιο πολλοί ακολουθούν πιστά την πανελλαδική σχεδόν, υστερική επιταγή, να βρεθούμε πάση θυσία μακριά από τη μόνιμη κατοικία μας ακριβώς την εβδομάδα της Παναγίας. Είναι για μερικούς νομίζω και κάτι σαν ζήτημα αξιοπρέπειας. Αλλά δεν πολυσκοτίζομαι γι αυτό. Για κάποιους άλλους νοιάζομαι που συνεχίζουν και το Δεκαπενταύγουστο να κινούνται και ν’ αναπνέουν σ’ αυτή τη… «ζαφειρόπετρα στης Γης το δαχτυλίδι» όπως τη αποκάλεσε ο με απέραντη φαντασία ποιητής Κωστής Παλαμάς.Με θλίβει λοιπόν το περπάτημα στους δρόμους της ζαφειρόπετρας, πιο πολύ μάλιστα αυτές τις ημέρες. Μιας πρωτεύουσας μισοάδειας που της φαίνονται ακόμη περισσότερο τα κουσούρια της. Σαν κάποια που αδυνάτισε ξαφνικά και βγήκαν στην επιφάνεια απρόβλεπτα και άλλα ελαττώματα στα χαρακτηριστικά της.
Στα μάτια τα δικά μου γενικά, και ξέρω πως θα σοκάρω κάποιους, είναι μια πόλη που ανήκει στη Βόρεια Αφρική και όχι στο ευρωπαϊκό κομμάτι της Μεσογείου. Λες και ο Θεός καθώς μοίραζε ...ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ μπορείτε να αφήσετε τα σχόλιά σας ή τις ιδέες σας.